- جودی آبوت
- يكشنبه ۲۴ ارديبهشت ۹۶
- ۲۱:۳۳
- ۴ نظر
حس میکنم یه چیزی داره از دست میره بنام " رویا " . هر سال که میگذره و یســـــــال به زندگیم اضافه
میشه ، احساس میکنم باید خیلی شاد میبودم ، باید سفر میکردم ، باید یاد میگـــــــرفتم ... ولی هیچ
کدوم محقق نمیشه . میگن آدمی که زیاد سفر کنه زیاد میفهمه ، زیاد لذت میـبره و زیاد بیاد آفرینندش
میفته . من عاشق سفرم . ولی متاسفانه جامعه ی ما به دخترا و زنا اجازه ی ســـــــــفر به تنهایی یا
تو گروه دوستانه نمیده . اخیرا تعدادی از دختران سرزمین من شروع کردن به هیچـــــهایک کردن . کاری
که درسته سختی زیادی داره ولی لذت بخش هم هست . منم دلم میخاد هیچهایک کنم . دلم میـــخاد
برم کردستان . اورامانات ، همون جایی که عکسشونو میبینم و دلم میلرزه ولی نمیتونم برم . نمـیذارن.
دلم میخاد برم شهرهای جنوبی . جزیره هاش رو بگردم و کنار صخره های پر از خرچنگش عکس بگیرم.
دوس دارم کف پاهام خنکی آب ساحل لنگرود رو حس کنه ، و دلم تو مسجد های مینودر یزد و اصفـهان
پر بگیره . دلم میخاد برم ، ببینم که ایران چه شکلیه . چرا باید تو غار تکراری خودم بمونم ؟ تا کــــــــی؟
دلم میخاد دست دوستامو بگیرم و سه تایی بریم . تا جایی که میشه سفر کنیم و بگیم بخنــــــــــدیم .
امیدوارم من و دوستانم روزی کاملا مستقل بشیم و بتونیم فارغ از بندهای فرهنگی و اجتماعی سفر
کنیم ... چون سفر لازمه ی حیات روحی انسانه که خانم های جامعه ی ما باهاش نا آشنان .پ
پ.ن:هیچ هایک سفریه که تو اون پول ترانسفر نمیدید . از راننده های جاده خاهش میکنین شما
رو تا مقصد ببرن . پول هتل نمیدید ، از مردم محلی خواهش میکنین یک شب به شما اسکان بدن .
اینجوری دوستای بیشتری پیدا میکنید و چیزای بیشتری یاد میگیرید و پولی هم خرج نمیکنید .
