چرا تو جامعه ی ما وقتی دختر خانمی تصمیم بگیره کوهنورد بشه ، انقدر گارد میگیرن جلوش ؟؟
چرا بهش میگن : دختر جاش تو خونس نه کوه . دختر باید خیاطی و پخت و پز یاد بگیره و بدون خانواده سفر نره.

من دوس دارم رویا های خودم رو دنبال کنم . دوس دارم کوهنورد بشم . چه اشکالی داره یه خانم در کنار -
وظایف خانومانه ای که داره ، یه کوهنورد خوب هم بشه ؟؟؟ 

چرا اینطور برامون جا افتاده که دختر نباید بدون خانواده سفر کنه ؟ 
این همه آژانس گردشگری ، گروه های کوهنوردی معتبر ، اخلاق مدار ، چرا به دخترامون اجازه نمیدیم روحشون
با سفر رشد پیدا کنه ، مستقل تر بشن و روحیشون تازه تر بشه ؟

آیا رواست منی که میخوام کوهنورد بشم ، به همه جواب پس بدم و هر سری که میرم کوه ، کلی عجز و لابه کنم تا پدر اجازه بده ؟؟